ΛΙΓΟΙ ΓΡΑΙΚΟΓΕΡΜΑΝΟΙ ΑΦΑΝΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
του
Παντελή Μιντεκίδη
Στο προηγούμενο κεφάλαιο είδαμε
πώς διαμορφώθηκε η γραικική άρχουσα κάστα, δηλονότι δεν πρόκειται για ελληνική
αλλά για γραικική μάζα, δουλόγονων και ως εκ τούτου δουλόφρονων μισελληνικών
αθλιοτήτων εγκαταβιούντων επί την Ελληνική χερσόνησο και των περί αυτής
Ελληνικών νήσων, οίτινες, συνεργάτες- συνεκμεταλλευτές όντες με τους Οθωμανούς
των κατοίκων της χερσονήσου, εξεγερθέντες βιαίως, διεκδίκησαν την κρατική εξουσία
από τους δεύτερους το 1821, ουδεμία φυσικά σχέση έχοντες με οράματα
εθνικοαπελευθερωτικά ή αστικοδημοκρατικά όπως ψευδώς διατείνονται ή διδάσκουν
στα σκοταδιστικά τους σχολεία (επρόκειτο δηλαδή για μία καθαρώς εκ των άνω
εξέγερση: τα έσπασαν οι δύο συνεκμεταλλευτές και ο ένας, ο γραικός, στράφηκε εναντίον του άλλου για να αποσπάσει
ένα κομμάτι από την οθωμανική τούρτα, διατηρώντας τα βασικά χαρακτηριστικά των
Οθωμανών επί ιουδαιοχριστιανικής ιδεολογίας και Ελληνικής γλώσσας) -οπόταν τα συμφέροντα
των μεγάλων δυνάμεων συνέδραμαν ευεπιφόρως προς τον σκοπό αυτό- και εξαπατώντας
διάφορους τοπικούς λαϊκούς αγωνιστές, λίγους αφελείς παροίκους και κάποιους
εθελοτυφλούντες φιλέλληνες προκειμένου να αποσπάσουν την υποστήριξή τους,
δημιούργησαν μία νέα μικρή φεουδαρχία (αποκαλούμενη ψευδωνύμως «Ελλάς», μόνον
από τους ίδιους, και ορθωνύμως «Γραικία», από όλον τον δυτικό κόσμο, και σφαλλωνύμως
«Ιωνία», από τον ανατολικό κόσμο) από τις σάρκες της ογκώδους Οθωμανικής,
υποκαθιστώντας πλήρως και επί τα χείρω τους Οθωμανούς κατακτητές σε τέτοιο
μάλιστα βαθμό που να κάνουν την Οθωμανική κατοχή να φαντάζει στους σημερινούς για
πολλοστή φορά εξανδραποδισμένους κατοίκους της χερσονήσου, σαν νόστιμον ήμαρ.
